Anneci
baþuc…
“.” fýkrasýný hatýrlayýnca
iþaret gezdiren Öðretmenime…
gülen yüzümle sob
.
en iyi arkadaþý da
aðlayan yüzümle
.
bana yasak dedi
ve hatta dedi
.
oysa sen…;
kokonuþmayý
sus dedin…s
gýdýkladýn… gülmeyi
kucakl…sevme Anne…!
.
sen uyum derdin
Öðretme diyor
.
kakarýþtý….
.
konuþ diyor
sus diyor
çocukça diyor
sen ç diyor
ama yine
.
sanki aðaoyuyor…!
.
hani ben…!
bir çocuðun
.
büyüanlamýna gelmediðini
.
öpüþünce neyse…
Öðretmenim,
çizdi…;
“Nedenyok?” diye soruyor Anne…!
.
O’na mý ki…;
Okul’da…
öðretmene sobe
kulaklarý
avuçlara cetvel yemek
.
ve tüm
.
acaðýný bilmiyor Anne…!
...
..
.
/…oysa…;
obilene…
bir romandýr
bazen…
boyund…sýrrý “zama”
.
//… sallanmak ister
bahar bilir ançocuk,
babasýný masalinanmak ister
yýldýzlar…
gökyüzünün siv
her karanlýk…g ister…//
*
**
***
“kýlavuzum ol…
çocuk parsol yaným,
umut saçsufuk…!
-umuttan gay-
yüreðim çocuk…!”
…
..
.
1983
tahsin özmen,bez bebekler de üþür,çatým ajans&baský
yay,ank,2006