Bu kýþ, belki son sahne bu ömür piyesinde;
Seyircinin lâneti; üç-beþ isteksiz alkýþ.
Dualarýn donduðu son gala gecesinde
Baþ aktörü yabancý bir âleme býrakýþ...
...............
Bu yýl kýþ, her yýlkinden daha çok dert getirdi,
Mutluluk düþlerini, baþlamadan bitirdi.
Ýhtiyar yüreðimden her ümidi götürdü;
Biraz zor görünüyor bu yýl bahara çýkýþ...
Bu kýþ: ülkemde yokluk, sokakta aç çocuklar,
Dünyada duman duman tüten sönmüþ ocaklar
Yine de noel diye maytaplar yakacaklar,
Ýnsanlýða küfürdür bu kutlama, bu yakýþ...
Sarkarken saçaklardan buzdan süngü baþlarý,
Yok olur insanlýðýn kilometre taþlarý.
Donarken yanaðýnda o mâsum gözyaþlarý,
Öksüz, çýplak çocuða umursamaz bir bakýþ...
Kar örtemez üstünü bir baþka pis illetin,
Ýnsanlýðýn ayýbý, yüz kýzartan zilletin.
Yakýþýr mý tarihte lânetlenmiþ milletin
Zafer kazanmýþ gibi göðsüne niþan takýþ?
Dünya yanar, yurt yanar, þair yanmaz olur mu?
Her yer yanarken yürek, hiç yanmadan durur mu?
Kýþ soðuðunda bilmem, gözyaþýmýz kurur mu?
Biliyorum, faydasýz bu çaresiz can sýkýþ.
Eski kýþlarda ufkum böylesine solmazdý.
Ümit dolu günlerim, hiç güneþsiz olmazdý.
Cânanla geçen zaman, hep ilkbahardý, yaz’dý,
Oysa, kalan ömrümde mevsimler artýk hep kýþ...
Ünal Beþkese (01/2009)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.