Sadece gidenlerin ardýndan mý yakýlýrdý aðýtlar?
Yanan yürekte haketmiyor mu bir aðýdý?
Yüreði terkeden umutlar da,
gömülmüyor mu ki düþler mezarlýðýna?
Hayat denilen ’dramada’;
ayakta alkýþlanasý acýlarým var benim
Sol yaným,
hayallerimin sarayý,yýkýldý...
Sarayýmdan düþen hayallerime mi sýðýnayým þimdi
yoksa
intihar süsü verilen umularýma mý yakayým aðýtlarýmý?
Yalnýzlýðýma arkadaþ eylediðim sancýlarýmýn,
hesabýný kimden sorayým ben?
Bu acýlarý yüreðime yakýþtýrandan mý
yoksa
acýlarý yakama iliþtiren hayattan mý?
Kaybettim bütün inançlarýmý
Kendimle birlikte büyüttüðüm çocuksu umutlarýmý
Mavi düþlerimi armaðan ettiðim yürek,
siyaha boyadý bütün hayatýmý...
Sevdam yare,
Sancýlarýmsa hayata ’helal olsun’.
Ama helal etmiyorum,
her gece gözyaþlarý içinde ettiðim ah’larýmý...
Nefesim yetmiyor,
Yüreðimde derman kalmadý
ama sol yaným sancýyor
Ve yalnýzlýðýmý da dolayýp dilime kaybettiklerimi uðurluyorum,
en derinden yakýyorum aðýdýmý.
Çünkü acýlarým hakediyor uzun bir yasý...