Evvel zamanda bir gün gül küsmüþ dikenine
“ Güzelliðime gölge, cana külfetsin” demiþ
Diken içlenip sormuþ: “ Aðýr mýyým tenine?
Halbuki sen benle de hep zerafetsin” demiþ
Gül düþünüp taþýnmýþ “þu diken ne yalaka
Baþka yer yokmuþ gibi konakladý baðrýmda”
Kuramadý baðýný gül diken ne alaka
Dedi: “ Çýk git dalýmdan döneceksen çaðrýmda”
Diken düþündü biraz istenmiyordu artýk
Oysaki ona asla ihanet etmemiþti
Doðru, çirkindi gülden üstü baþýysa yýrtýk
En zor zamanda bile yanýndan gitmemiþti
Bakarken al yanaklý güzel tomurcuk güle
Sýzlasa da yüreði aðlamadý gururdan
Dedi: “Ben artýk dönmem, haydi can güle güle”
Üstünden kalkýnca yük gül serpildi huzurdan
Bir sabah çoluk çocuk fethetti gülizârý
Çilli, þiþman afacan yöneldi bizim güle
Mutlu etmekti yâri günün en güzel kârý
Bilmezdi ki koparsa dönecekti gül küle
Korkudan yapraklarý dökülürken baðýrdý
“ Yetiþ dikenim kurtar koparacaklar beni”
Mýrýldanýrken diken ihanete saðýrdý
“Külfetin kalmayýnca gölgen býrakýr seni”