Masum duygularýna hoyrat düþünceler kurþun atýyordu kadýnýn. Paramparça güneþin ýþýklarý dökülüyordu eteklerine. Taze sanýyordu umutlarýný ama tortusu çökmüþtü içine umutsuzluðun. Yeniden bitiþin hüznü çökmüþtü üzerine. Telefonu alýrken eline soluksuz bir darbe indi yüreðine. Bastý tuþlara cevap yoktu mekanik bir sesten baþka. “ Bir mesajýnýz varsa sinyal sesinden sonra býrakabilirsiniz.” Cevap alamadýktan sonra söylemenin ne anlamý vardý ki… Yine de birkaç kelime düþtü aðzýndan, boynuna urgan geçirilmiþ bir sesle;
Çiyleri yudumlarken çimlerin dudaklarý
“ Bekle” demiþtin burada,
“geleceðim yeniden.”
Yeþiller doydu suya
Neden gelmedin hâlâ?
Kapatýp telefonu baktý uzaklara. Tohumlar biriktirmiþti ceplerinde, o gelince yeþerecek diye. Kaç bahar geçmiþti, nice tohumlar çiçeðe dönmüþtü, yoktu o. Yaðmurlarýn baðrýndan süzmüþtü sevdasýný, bu kadar temiz, bu kadar saf olamazdý mimlenmiþ her sevda. Bilmiyordu hangi buzulun göðsünde kaynadýðýný.
Kelimeler isyan ediyordu dilinde, saçlarýndan koparýyordu hüzünlü i mgeleri. Saatlerin kalbi dururken zaman geçip gidiyordu. Yeþillerin içinde renklerden azade hissediyordu kendini. Bir mesaj daha býrakmalýydý telefona…
Beklemek ne zordur bilir misin yâr?
Zaman iþlemiyor duruyor saat
Dönüyor önümde topraktan yollar
Hani gelecektin bu nasýl vaat?
Çiçekler salýnsa olsa da bahar
Yeþiller içinde yakýyor bu har.
Bulutlar gözyaþlarýný damlatýyordu üstüne, güneþ olanca haþmetiyle parlayýp, ayrýlýk kemerini baðlamýþtý gökyüzüne. Ümitsiz bakýþlarý siliyordu gökkuþaðýný zaman zaman. Ýntihar seçeneklerini derlemeliydi eþelediði topraktan.
Sesini duymalýydý artýk. Bir kez daha denedi, çalýyordu telefon ama yine ayný ses, ayný mesaj.
- Olsun, þimdi olmasa bile dinleyecek elbet diye düþünüp seslendi sevdiðine.
Beklemek ne zordur bilir misin yâr?
Yapraklar ardýndan izlerken ufku
Aðlýyor topraktan süzülen buhar
Gece haram bana tutmuyor uyku.
Aklýma düþüyor birden intihar
Üzülme gelmezsen etmem intizar.
Siliniyordu artýk içindeki masumiyetin simasý. “Üstümde kirlenen beyazlarý sýyýrýp gözyaþý giyinmeliyim artýk” diyordu tahta bankýn üstüne beklerken. Hicran son lokma gibi düðümleniyordu boðazýna. Gök mü çöküyordu üstüne, inliyordu bütün kemikleri. Aðaçlarýn gölgesinde üþüyordu hayalleri.
- Bir kez daha, son defa, dedi hýçkýrarak. Açýp telefonu bir çýrpýda söyledi son sözlerini.
Beklemek ne zordur bilir misin yâr?
Üstünde oturmak kupkuru bankýn
Güneþ de yakmýyor esmiyor rüzgâr
Sanki ezilirim altýnda tankýn.
Senli hayallerim edecek firar
Bu nasýl acýdýr bu nasýl esrar?
Kulaðýnda çýnlýyordu firkatin fýsýltýsý. Umuda ýslýk çalsa da gelmek bilmiyordu. Ne yapabilirdi ki artýk? Sükûtun kollarýnda hüzünlü ayrýlýk þarkýlarý dinleyecek, sýrça kadehlerde onsuzluk içecek ve inleyecekti. Beklemeyeceðim daha diyerek kalktý yerinden, yürümeye baþladý evine doðru. Ayaklarý çimleri belki de daha okþamayacaktý. Kelamsýz dudaðýndan son kez dökülürken sitemler, kendisiyle yürüdü ýssýz patikada.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
AFFET BABA DESEM Kİ... KARA GÖZLÜM RİCA EDERİM BAYIM YAKARIŞ SAÇLARIN, AH O SAÇLARIN! HEY BİNGÖL, YAYLA DERE! SARMAŞIK VEZN-İ AHAR MEHMET’İM