Ey ömrümün efendisi! Bir kere görmek bile yeter seni sevmeye. Bakýþlarýný söylemiyorum bile...
Yüreðimin zarýyla biçtiðim, kirpiklerimle diktiðim elbisenin Tek bir düðmesinin iliklenmesi bile yeter seni sevmeye. Üzerine oturmasýný demiyorum bile...
Yalnýzlýðýmý, gurbetliðimi anlayýp ýslak bir caddede, Yanýma sokuluþun bile yeter seni sevmeye. Hoþ geldin deyiþini demiyorum bile...
Üþüyen ellerimi alýp o sýcak ellerine, ’Üþümüþsün, ’demen bile yeter seni sevmeye. Hoh’layarak ýsýtmaný demiyorum bile...
Karanlýklar içerisinde, bir ýþýk hüzmesi gibi, Karþýma çýkman bile yeter seni sevmeye. Ellerindeki gülleri demiyorum bile...
Arkandan bakarken uzun uzun, Aniden dönmen bile yeter seni sevmeye. Dönüp geliþini demiyorum bile...
Bir akþam vakti güneþ grup demindeyken, Çalýnmadan açtýðým kapýda sen duruyorsan Ve bir anda kokun doluyorsa içeriye, Sesinin gülüþü bile yeter seni sevmeye. Gözlerini demiyorum bile...
17/01/2014 VAN
Nimet Öner Sosyal Medyada Paylaşın:
Nimet Öner Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.