K ÖMÜR DEDİĞİN

Bir sabah ansýzýn kapý çarpýldý ürkek bakýþlarýn ardýndan.
Hafif meltem rüzgarý zelzeniþte bulunurken tenime.
Elleri kömür karasý adamlar,
Arýyordular karalar içine gizlenmiþ aþ’ýný,
Emsalsiz tebessümlerini vurunca duvarlara.
Kocaman adamlardý onlar.
Yürek yaralarýný görmesin diye çocuklarý,
Kazma kürek ile dikiþ tuttular yüreklerine.
Kömür iplikleri oldu.

Bir sabah çýktýlar evlerinden,
Bir akþam evlerine dönmemek için.
Ekmeklerine bulaþmasýn diye haram paydasý;
Hiçbir zaman çýkarmadýlar üstünden ateþten gömleði.
Oysa K’ömür dediðin nedir ki;
Bir avuç gözyaþý,
Bir avuç yanmýþ kefensiz insan.
Oysa güneþ aðýt yakmaz mý sanýrsýnýz?
K’ömüre dökülen herbir gözyaþýnýn,
Ölüm çiceðini suladýðýný hiç mi duymadýnýz?
Artýk günler çok sýcak.
Güneþe döküldü öksüz kalan bebeklerin göz yaðmurlarý.
Piþti günlerce feryatlar,afitapýn en üst doruklarýnda.
Güneþdelen daðlarda yeþerdi figan kokan maðrur çýðlýklar.
Ve ansýzýn öksüzlerin dudaklarýndan süzüldü emirler,
Güneþe doðru bir ok misali.
"Ey benim feryadýmý gizleyen naçarým.
Ey benim çaresiz afitabým.
Dök gözlerimde gizlediðim kavurucu yaþlarýmý.
Beni öksüz býrakan insanlýðýn yüzüne tükür.
Bugünler sýcak olsun ki,
Unutulmasýn babamýn bir kömür gibi yanarken dilini kesen naralar."
Ya da bi saniye.
Feryadýmý öldürürüm ben,
Ama karþýlýðýnda babamý isterim.
Susarým bir ömür,
Kelamýmý kýrarým dilimde.
Yeter ki bana babamý verin.
Ellerindeki nasýrlar daha geçmedi.
Merhemi benim dudaklarým,
Bana babamý geri verin,
Elleri çok acýr bensiz.

Mahmut abinin eþi hamileydi.
Yeni gelen bebeðin bereketini kutlayacaklarý öðlen arasý...
Bir sabah çýktýlar evlerinden,
Kimi domates getirecekti,
Kimi yumurta,kimi biber.
Menemen yapacaklardý besbelli.
Ölümün altýný açýk mý býraktýnýz abi,
Neden koca bir ülke,
Yanmýþ menemen kokuyor?

Sosyal Medyada Paylaşın: