Tarih olmuþ bir kentin kalýntýlarýydýk. Unutulmuþ bir enkazýn Duyulmayan sesiydik. Yüreðimiz serindi, Hissetmiyorduk bedenimizi. Ölümün soðukluðu, Yaþamýn sýcaklýðý, Ilýk nefesimizle buhar olup uçardý. Sabahlarý düþlerken ürperirdik. Acý dolu çýðlýklar yükselirken, Býçak gibi keserdi sessizliði. Kurtulmayý beklerken, Unutulmuþluk duygusu sarýyordu bedenimizi. Bir kibrit çöpü ile Fark edilme hayalleri kurarken Temelinden çöküp geldi. Ve üzerimizde kaldý Hasret dolu duygular Ve sevgisizlik duvarýnýn altýnda Can verdi umutlarýmýz
Sosyal Medyada Paylaşın:
sadıktoraman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.