AR Û DÛ

AR Û DÛ
Ar ji bûna dû dilê xwe þewitand,
Germ bû wekî stranekî ji dengê dengbêja dû û kûr,
Di revîya dû ji germa ar,ki dûr diket,
Ser û binê dinya yê ji ar û dû nasekinîn.
Em insan jî ne wisaniniwekî ar û dû,
Yekî hezdikin,dilême ar pê dikeve,
Lê çima em xwe nikarin bidin ser ziman,
Ýnsan gelen bi tenê ye,
Bi zewuce ji bi tenê ye.
Evîndar be jî bi tenêye,
Gelo çima hundirê me ew qas fireye,
Dayîkek ji hezkirina zarokên xwe ter nabe,
Di dil be hev wekî mirinê,
Tunebuna me wek ar û dû ye,
Hebûna me wek ba yek kî xerîb ser çem û çîya,
Hezkirina mûmik ,hezkirinkî raste,
Bi halê xwe,ji xwe hezdike,
Dû tune li dora wî,
Çýqas pê keve jî hundirê xwe diþewîtîne,
Wekî bilbil û gulê hezkirina wî,
Ýnsan dimeþin bê rê dikevin,
Çiqas herin jî jý xwe dûr dikevin,
SÎyawî ji wî pêþtir diçe di rêda,
Dilê bi birîn bînýn ber çavên xwe,
Dema mûmik diqede dilême çiqas di êþîne,
Hezkirina insan jî ewhaye,
Li ber çavên me dibe xeml û xeyal kî wenda dibe
Hundirê dilê mirov valabe,dinya jî valaye ji mirov ra,
Mirin raste ji wî pêþtir her tiþt derewe,
Mirov di dilê hevalek xweda zindî be ,
mirov namre......


Sadýk Toraman


Not : Kürtçe þiirlerimden..
Sosyal Medyada Paylaşın: