İnsanlığımız Sedye Olsun Çizmelerine

ellerimde uçmayý unutmuþ bir kuþun sessizliði
bu nasýl susmak
bu nasýl göz yaþý
bu hangi karanlýðýn çaresizliði

simsiyah bir ölümü bembeyaz sayfalara dökemiyorum
sedyeleri bile aðlatýyor çizmelerinin çamuru, bak
önün arkan hep ateþ, hep soðuk, hep kor
ve zor
içimizde büyüyen bu uçurumu yok saymak
anlat bize
ellerimizdeki bu kalem nasýl siler yüzündeki kömürü
nasýl anlatabilir emek emek iþlenmiþ ömrünü

bir haber bekliyor yüzüne muhtaç binlerce çift göz
ateþ düþtüðü yeri yakmadý bu sefer
cehennemde kaldý milyonlarca söz
bir ses ver gözleri kömür siyahý adam
bir ses ver karanlýðýn unuttuðu umuttan

tarifi imkansýz bir sýzý birikiyor avuçlarýmýzda
ömrünün kömüre emanet edildiði coðrafyanda seni bulmak
seni tanýmak
seni anlamakta geç kalýyor insanlýðýmýz
insanlýðýmýz senin çamurlu çizmende
insanlýðýmýz sedye olsun, ’insan’ kokan çizmelerine

bugün yüreklerimiz yerin metrelerce altýna gömülüyor
bugün senin uðruna ölünüyor
senin uðruna helalleþiyoruz güneþle
ve ateþle tanýþýyoruz böylesine yakýndan
ellerimizi açýyoruz göðe, maviler ölürken yokluðunda
bir avuç dua
bir avuç umut
biraz da güneþ býrakýyoruz geleceðin yollara

gel hadi, býrakma bizi karanlýklarda...



Büþra TOPBAÞLI
(bugün tüm þiirler size, ömrünüze, emeðinize)



Sosyal Medyada Paylaşın: