KARA ELMAS… KARA HÜZÜN…

“Günaydýn” dedi baba.
“Günün aydýn olsun oðlum!”
Selamladý gök mavisini, sabah serinliðini…
Gülümsedi güneþ sýcaklýðýnda.
Yüreði ýþýkla doldu.
Yorulacaktý, siyaha dönecekti yüzü amma
Aydýnlanacaktý yüreði,
Aydýnlanacaktý yerin yüzlerce metre altý.
Ellerinde emeðin bembeyaz nasýrlarý,
Çiçek olup açacaktý;
Kardelen misali.

Aðzýndaydý ekmek aslanýn, hatta midesinde…
Ve bekliyordu diþlerini bileyen maden ocaðý.

Ekmek kavgasýydý kapýya dayanan
Ne evlat dinlerdi ne ana ne yar.
Sürecekti kavgasý,
Su gibi aziz, ekmek kadar mübarek.
Elinde kazma, baþýnda baret
Ferhat olup delecekti daðý taþý
Belki su deðildi getirdiði Þirin için amma
Sýmsýcak bir kýþtý, yüzünde is olan…
Fakir sobasýnda tutuþmaya hazýr.

Derin bir nefes çekti gök mavisinden
Bir çift turna yuva yaptý yüreðine
Son kez bakarcasýna hasretle,
Uçuþan güvercinlerin kanadýnda serinledi
Yüzü hüzünlü türkülere mesken oldu.
Uzaktan içli bir ezginin hazin soluðu…

Kol kola indiler karanlýðýn baðrýna,
Kader yoldaþý olmuþlardý ekmek kavgasýnda,
Baþlarýndaki fersiz fenerle,
Önce kýrdýlar karanlýðýný tek gözlü devin.
Baðrýndaki hazineye dikilmiþti gözleri,
Dev uykudaydý baþta,
Uyandý ve kükredi birden!
Oynadý yer yerinden!
Ve bin yürek kafesinden.
Ateþ kül etti düþtüðü yeri.
Karalar baðladý kardelenler,
Turnalar göðe küstü…

Aðzýndaydý ekmek aslanýn, hatta midesinde…
Ve yutmuþtu artýk, umudun cellâdý maden ocaðý.

Dev susmuþtu, kesilmiþti gür sesi,
Niceleri gibi yutmuþtu bir avuç nefesi,
Nefeslerinde yüklü yaþamanýn hevesi,
Son kez “YAÞAMAK” dedi ve indi göðüs kafesi.

Aðzýndaydý ekmek aslanýn, hatta midesinde…
Ve bekliyordu þimdi yanýk baðýrlý ana kucaðý.

Ey sevdasý için daðlarý kalbura çeviren Ferhat!
Ellerin avuçlasýn yine gürzünü;
Bu kez yanýk baðýrlý analar için,
Sevdasý Þirin’i kýskandýran nazlý yar için,
Buðday benizli bebeler için,
Vur Allah aþkýna!
Ýndir gürzünü baðrýna daðýn taþýn…
Yeþersin yeniden bütün umutlar…
Aðlamasýn çocuklar… Aðlamasýn çocuklar… Aðlamasýn…

14 Mayýs 2014
Sedat AYDIN


Sosyal Medyada Paylaşın: