Çocuk olmayý özledim anne! Ve uçmayý; boz bulanýk hatýralarýn kýzýllýðýnda. Ve bir balýk gibi süzülmeyi anne; Gözyaþýnda boðulmayý...
Çekingen gülüþümün aðlayan yanýndayým þimdi. Ve çocuksu koþuþlarýn yýlgýn bacaklarýnda. Kirlenen yamaçlarýndayým ufuksuz hayallerimin, Saf bakýþým kin kokan nazarlarýn karanlýðýnda.
Çocuk olmayý özledim anne! Sabahýný getiremediðim bayram öncesi geceleri, Ve yýrtýk ayakkabýlarýmý; yýllarýn törpüsüyle eskimeyen... Yanaðýma uzanan, emek kokan, sen kokan ellerini.
Güneþ ýsýtmýyor artýk resimlerdeki kadar. Gülen gözler solmaya üz tuttu yýpranmýþ kâðýtlarda, Çiçekler kokmaz oldu, duruþlarý bile sopsoðuk. Ve gülmüyor artýk, Çizdiðim gökkuþaðýnýn altýndaki o neþeli çocuk...
SEDAT AYDIN Sosyal Medyada Paylaşın:
huzur72 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.