Ýnsaný helak eden; haset, ihtiras, kibir...
Adam biraz düþünür, hayrýna soluk solur!
Açýlýnca mahþerde malum defter-i kebir;
Ak koç, kara koç elbet geçitte belli olur...
Tevazu bir ziynettir, gurur; insanýn kurdu...
Kibrinden çatlayanlar ne hale soktu yurdu!
Neredesin tevazu, gurur bizi çok yordu?
Ýbret dolu hayattan insan olan ders alýr...
Düþer de yere burnu, eðilip almaz onu!
Kibrinden baþka hiç bir varý yok eni konu...
Tevazuda hayat var, hüsran gururun sonu!
Diploma cehli alýr, insanlýk baki kalýr...
Maðrur olma sultaným, senden büyük Allah var!
Sen de çekileceksin, hesap günü billah var...
Ýndir gönlünü yere, maðrurlukta eyvah var!
Makamlar yükseldikçe, gönüller hep alçalýr...
Gurur Allah’a mahsus, insanýn harcý deðil...
Dikleþmekten fayda yok, dik dur, saygýyla eðil!
Adam ol adam gibi, hayýrsýz olma oðul;
Sen yeter ki doðru ol, eðri belasýn bulur...
Karaman-2014/05
TDK:
helak: yýkýlma, bitme, mahvolma...
maðrur: gururlu, kibirli...
cehil: cahillik, bilmemezlik, ilimden mahrum olmak veya nadanlýk...
HALÝL ÞAKÝR TAÞÇIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.