Yaktulûke
’’Ve kuþku,
Onu sanýrým Allah yarattý.’’ Þimdi bir sessizlik kesiyor göðsümü
Yarýlýyorum ortadan ikiye.
Toprak eþeleyip, göðsüme dolduruyorum
Ýçim kýyýlýyor sanki.
Kaným simsiyah üstelik tuzlu
Ve hissetmeye baþlýyorum.
Yaktulûke! Yaktulûke!
Allah’ým, insanlýðýn sonu benimle gelecekmiþ gibi
Bir derviþ iniyor gökten
Yahut gökler benim
Ben iniyorum gökten baþka bir biçimde
Ýtaat etmedim,
Çok sevdim, çok aðladým
Ölmedim ve öldürmedim
Yaktulûke! Yaktulûke!
Yanýyorum, acýmýyor ama yitiyorum
Keskin bir sýzý
Yüreðimi de göðsüm gibi yarýyor;
Yüreðim kuþku dolu
Ýçim kýyýlýyor sanki.
Dudaðýma deðsin istiyorum
Gökten inen derviþ’in elleri.
Yaktulûke! Yaktulûke!
Bir güvercin ölüyor elimde
Alýp göðsüme gömüyorum.
Gök kararýrken güvercinler:
Yaktulûke! Yaktulûke!
Dudaðýmda konmamýþ bir ismin sýzýsý.
Göðsüme gömdüðüm güvercin fýrlýyor
Uçuyor olabildiðince ve ben endiþe duyuyorum
Avucumun içlerinde sýzý yahut
Yummak gözlerimi ve açmak hidayete
Yaktulûke! Yaktulûke!
Derviþ geviþ getiriyor Allah’ýn yolunda
Avucunun içlerinde bir giz ermiþ.
Yaktulûke! Yaktulûke!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Maruf Kaygılı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.