İzi Yakın

sýzýsýz geçse ilkyaz
sen çýplak dalda tozlanmýþ bir meyve gibi
sýðsan avucuma
sýðmadýðýn gibi soluðumu sokak yapýþýma
korkularýma bir de düpedüz
içten kapýlarda kalarak yarým aklým
kirpiklerimi ömrüme örtüþüm gibi...
ayaðý burkuldu gözbebeklerimdeki serçenin
istersen kaldýrma baþýný göðe
darýlýr unutkanlýðým bile...

bu taksim ömürden naðmesi anlasan
bizden önceden bizden sonraya sýradan
hiç özlenmemiþ köprüler gibiyiz sorsan
düþlenmesi bile imkansýz
eski taþra sessizlikleriyle aðladýðýmýzý
tanrý da bilmez kulu da
ama izi yakýn daðlarda umudumuzun
bir yürüsen yalnýzlýðýma yalnýzlýðýmla
yine yürürsün...

rüzgarýn geliþine uyumlu güler günlerim
takýlýp peþine gölgesiz bir fikrin
acýmasýzca tüketerek aþký
caddelerde soldurmamak adýna ilk günkü gibiliði
yolda yürüyüp ama yolu ezmemek adýna
bütün çitlerini kaldýrarak son sözümün
sarýlýrým girdapsýz gündelik bir ýslýkla
fýsýltýyla gerilirken mevsimler
þaþkýnca yakalanmamak için
uykusuna doðanýn...

gittiðin yerde kaldý gün
hep ayný günü yaþadý ömrüm
sensiz yaþamaktan sýkýldým
artýk gökkuþaðýnýn altýndan geçmek istemiyorum
ilkyaz böceklerine özenmek þöyle dursun
karanlýk bir yaðmurla yüzüme vuruldu yokluðun
kayboluþunu siyah bir buluttan dinledim
gözyaþlarým serüven yorgunu denizler kadar duru
ve ýraklýðýn haziran uçurtmalarýna ad veren çocuklarla
uydurduðum bir oyundu ilkin
gittiðin yerde kaldý gün
büyüdüm...





kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: