Camiden çýkarken, bir anne vardý,
Islanmýþ taþlara, kerhen oturmuþ.
Yanýnda bir çocuk, deðsen aðlardý,
Gelene el açýp, mahcupça durmuþ.
Yaðmurda ýslanmýþ, elleri boþ, mor,
Boynunu bükmüþtü, para isterken.
Belli ki yalvarmak, gelmiþti çok zor,
Çocuðum çok hasta, ne olur derken.
Komþusu aç iken, tok yatan bizden,
Deðildir diyordu, hutbede hoþ ses.
Eller hep boþ çýktý, þiþ cebimizden,
Sadaka atmadan, pas geçti her kes.
Halden anlamadýk, kýzdýk giderken,
Yahut ta üç kuruþ, ihsan zor geldi.
Suizan eyledik, “sahtekâr” derken,
Çünkü kör nefsimiz, hayra engeldi.
Ne hüsnü zan ettik, ne para verdik,
Karýmýz hiç beþ þey, kazanmak oldu.
Görmezden gelerek, üstelik yerdik,
Hani ya mümindik, gönlümüz boldu.
Bu Cuma sýnavdan, geçtik hepimiz,
Cümlemiz kaybetti, hem vebal aldý.
Desek de kalbimiz, su kadar temiz,
Merhamet gerçekten, sýnýfta kaldý.