TARUMAR

geceye vurdu ellerini çocuk, yüzüne sürdü sonra
karardý, aydýnlatamadý içini yüzleriniz.
üzüldü hiçliðinize... kendi hüznüne sýðýndý
içerledi geçip giden insanlýðýn kayýplarýna
kaçtý... yoruldu... yorgundu artýk yaþanmýþlýklarý


hiçliðinizi fýsýldadý mevsimlerin en güzü
ve en gizli sýrlarýndan kopardý güneþinizi, rüzgar
yalýn ayak çocuklarýn ayakkabýsýzlýðýydý suçunuz
ayaklarýna battýkça diken, kan koktu umudunuz


onlarýn mevsimleri ölümün duasýna uyanýrken
sizin eylülleriniz mutluluk tuvaliydi belki
çýðlýklarý kulak týrmaladý onlarýn, öldü kulaklarýmýz
siz þehirlerde, sokaklarda, arka mahallelerde susarken


sizin çoçukluðunuz renkli uçurtmalarý olan gökyüzüydü
ve çocukluk, kurumuþ bir heceydi onlarýn dilinde
ellerinizde en pahalý kokularýn boþ yüzsüzlüðü
umursamadýkça kirleniyordu yürekleriniz
onlarýn yürek kokusunu duymazdýnýz ki siz


uzun bir yalnýzlýktan geçiyorsun sen çocuk
içinde eskimeyen bir gülüþle gizliyorsun yaþanmýþlýklarýný
hüznünü kumdan yapýlmýþ kalelerde yýkýyorsun
ve gömüyorsun gözyaþýný, tozlu ellerinin ayasýna
vuruluyorsun her terkediliþinde,
her yoruluþunda vicdansýz bedenlere sövüyorsun
tarumar ediyorsun olmayan merhametlerini
parçalanmýþ bir insanlýktan geriye sen kalýyorsun...
bembeyaz,
tertemiz,
masum

büyüyorsun...







Sosyal Medyada Paylaşın: