hayat..

’Hangi gece fýrtýna vurmadý ki dört taraftan yüzümüze
ki ýslanmayalým..


bu yüzden;
nereye dönseydik oradan çarpýyordu fýrtýna
kaçsak, veyahut kendimize dönsek,
ya da kulaðýmýzý kapasak ses gelmese hiç bize
ve sonra bize dokunmayan yýlan bin yaþasa desek
yine de kurtuluþ için reçete olmuyordu.



çünkü hayat denince
keder ve endiþe takýlýyordu her sapaðýna
hangi caddeye çýksan hangi bulvarda soluklansan
ölen biri mutlaka bulunuyordu
yani kaçýþ yoktu nefes almak için
her þeyden habersiz gözü kör yaþamak yoktu
ne olursa olsun islenecekti yüzümün bir kenarý



hayat buydu,her gece fýrtýnasý olan bilinmedik bir bilmeceydi
mutluluk çok uzaktý,uzansan ya da istesen elin yetiþmezdi
her þey kursaðýnda düðümlenip kalýrdý
ve sonra iç çekerdin rüzgarýn kabuk baðladýðý yaralarla
hüzünlenip pusulasýz kalýrdýn
ne yöne gideceðini,ne yapacaðýný bilemezdin,
sadece durup düþünürdün olduðun yerde saatlerce.


ve þimdi düþünürken rüzgar öyle sert vuruyor ki
sanki birazdan donup kalacaksýn
ve sanki donduðun yerde hayatta bitecek.

diyarbakýr/2014
Sosyal Medyada Paylaşın: