Karýncalarla hasbihal ediþim Çok deðil az önce En inceden inceye... Týrnaklarýný geçirir Kumunu býrakýr üzerime...
Kavramsýz dans ediþler Karýn boþluðumu acý ile doldurur. Sözlerimde kederden öte izler, Kemirir de kemirir... Karýncalar bende çokça yer edinir; Þüphede dost düþman hallerimiz Kendi kavlince Eþeler duvarlarýmý...
Bir dert ki tende Birikir küçük küçük haller ile Çöreklenir gönül haneme. Hanem dediðimse kulemdir Hapsedildiðim bu bedende...
Süveyda bir közdür... Aþka payi taht... Þahikada bir düþünce Her þeyi deler geçer... Sýnýr tanýmaz gölgeler Þüphe býrakmaz peþimi, Ateþimi sýyýrýr döþümden. Gözlerim kördür o dem; Kalem bile küser, Lekeler birikir Aþka tomurcuklanan çiçeklerde. Omurgama iner bir sancý, Karýncalar doluþur ellerime; Kollarýmý baðlar Bir garip sýzý...