Aynaya baktým; Gözlerim kanýyor... Yorgunum, çoook. Ne buraya aidim ne oraya. Ne sana aidim, ne kendime. Ruhum boþlukta... Mutlu muyum, mutsuz mu? Yaþýyor muyum? Acým senden mi ya duyduðum özlem, boþluk ? Aðlamak bu kadar zor mu? Yaþam serseri ; senin gibi... Onur ; vazgeçilmezim. Beklenti neye, bilinmeyen hangi þehre göç? Martý kanadýnda sevinçler, Deniz kokusu kadar uzak Kayýtsýz sevmeler... Duygular sarhoþ. Geçmiþe gelgitler de yok artýk ne de geleceðe. Yüreðimin götürdüðü yere uzak kaldým, insanlarýna da. Ne zaman akþam olmuþ ne zaman sabah ; farkýndalýk yok. Masmavi gökyüzünde çukur kubbe; Texas’ da þortla alýþveriþ, bahçede mangal keyfi elimde içeceðim miydi, mutluluk. Babamla gece 12.de yediðim tost ve sohbet miydi? Geçmiþe ait ne varsa paylaþýlan her bir kare, bir flaþ, bir resim... Resimler sadece... Yüreðim de kanýyor. Bir baþka boyutta yaþanmýþ, bitmiþ, sanki kalmamýþ yaþanasý baþka bir þey. Hep verip hiç alamamýþým hayattan. Dostluðumu, arkadaþlýðýmý arayan yok! Yukarýdan aþaðý bakar gibiyim. Manasýz direniþ, depresyon ve sessiz çýðlýklarým. Ben bende kayboldum...
Sosyal Medyada Paylaşın:
sema eren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.