Ýstanbul, þimdi renk renktir;
Sýrtlar; baþtanbaþa yeþil, pembe, mor, erguvan, leylâk
Boðazýn sularý lâcivert,
Güneþ pýrýl pýrýldýr, bilirim,
Ýstanbul, þimdi masallar kadar güzeldir
Ve masallar kadar uzak...
Mayýs, çapkýn çapkýn dolaþýr Ýstanbul’da,
Ýnsanlar, çiçekler bir baþka güzelleþir, açýlýr
Ve damla damla gözyaþlarýnda
Anýlar vardýr, daðýlýr...
El ele sevgililer, papatya fallarý,
Yosun kokan deniz kýyýlarýnda aþk þarkýlarý,
Bembeyaz kanatlarýyla martýlar süzülüp geçer aklýmdan,
Kubbeler, minareler, avluda güvercinler...
Bir Ýstanbul yaðmuru, ýslatýr, geçer düþümü,
Ýçimde kurumuþ bir çamur kalýr, çatlak...
Sen, ey Ýstanbul! Ey uzaktaki sevgili!
Ne kadar zormuþ meðer günleri saymak...
Ünal Beþkese
(VAN/1968)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.