yollarým
ruhuma toparladýðým masmavi denizde
uzak gibi görünen yakýnlýkta kuþlarýn sesini duyuyorum
yeþil ölümden önce gelen suda dururken
birleþiyor parçalar aklýmýn adasýnda
yeryüzü þaþýrýyor gölgesi vururken
kýyýlarýna sevgimin
elini uzatan ýþýðýn yüzüðünde yüzü parlýyor güneþin
yalnýzlýk denilen çoðulluða oturuyor tekneler
aylar birbirinin ardýndan zamaný kovalýyor
sessizliðin de vardýr bir bitiþi
geçmiþten takvim koparken
geleceðin aðzýna
sabahlara dalgýnlýðýn küreklerini çekerken aþkýn
yýðýnca suskunluk birikiyor ellerime
duyuyorum diyorum sesini içinin
musluktan akar gibi inceden
ki gizini boþalttýkça sen gözlerinden
karanlýðý kýrbaçlýyorum
diyorum
yol ayrýmlarý doðuþum
yine gözlerinden yaðýþým
yine çocuklar gibi aðlayýþým
diyorum
hep sana ölmelerim