KENDİ,FENDİ,İNSAN
En fazla kendine yenik düþüyor insan
Soruyor o muhteþem
O sýrrýna erilemeyen
Kývrýmlarýnda tükendiðimiz ah o gizemli neden
Biraz beyaz
Biraz gri
Sýðmaz bu öyküye ne yeþil ne mavi
Ve
Ne de saydam suyun türküde aðlayan renk aczi sesi
Kendinde bitiyor
Kendinde çoðalýyor yeniden insan
Ne sultan
Ne beden
Andan ibaret
Küçük
Küçücük mutluluklara sýðýnýp
Çilekeþ Ankalar diriltiyoruz ölümlerimizden
Oysa acýdan çoðalýyoruz yarýnlara
Kördük
Acýnýn dirayetinden
Var oluþa sýðýnýp sancýdan çoðalýyor ah ne çok ten
Ben mi olabilmek önemli bütün hikayelerde
Biz mi
Yoksa
Hepsi en baþýndan beri boþ mu
Asalak mýydýk kökünden
.........
Çýrpýnýyor yalnýzlýðýn süslü
O cezbeden hücrelerinde
Kýrmýzýdan
Þekline aldandýðýmýz
Aslý neydi ki
O kalp dedikleri ömre söz geçiren
Ne de güzelmiþsin
Ah ki ah
Sen
Adýna çocukluk dedikleri cengaver
Yedin ömrü
Yedin gönlü
Ýflah olmaz artýk bu ruhta seni tadan o nazlý ten
Hükümsüz söz
Hükümsüz göz
Hükümsüz þimdi kelebek büyüten eller
Eller
Mor burgaçlý bir fesleðen
Hadi dokun
Kan
Aldan
San
Dön zamanýna yeniden
Acýya biteceðiz
Güneþin doðduðu
Biz tanýmaz
Bize aldýrmaz
Buluta ve uçurtmalara düþman
Bilinçsiz her seherinin acelesinden
Hükmediyor ömre
Önce diðerleri
Sonra
Kendi
Fendi
Ýnsan denilen
Ölüme aðýyoruz her mavi gözlü demden....
Saadet YILDIRIM
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.