Ne zaman varlýðýna iliklesem baþtankara hayallerimi
birer birer kopar ömrümün paslý düðmeleri
Homurdanýr bir deli rüzgâr
Savurur aklýmý baþýmdan
Kurutur yapraklarýný
ve ardýnda ölü kuþlar býrakarak
çekip gider o kanlý bahar
bozulur oyunumuz..
N’olur býrak, tutma ellerimi
Ne zaman tutuþsa ellerimiz
Yüreðim hep yangýna gebe
Duman bürür gözlerimi
En az beþ evin ocaðýna ateþ düþer
Göz bebeklerimin kývýlcýmýndan..
Zamanýn dönmüþ nevri, takvim hep ayný, yanar ha yanar
Yaralar dile gelmiþ, hep ayný nakarat, kanar ha kanar
Hasretin deryasýnda kudurmuþ dalgalar, azar ha azar
Gel etme yâr, Yakma gemileri, Öldürme beni
Bir sandal bile kalmamýþ bakýþýnýn maviliklerinde..
Doðamamýþ çocuklarýn þahididir
yüreklerdeki her çatlaktan sýzan filiz
Onlar ki ellerinde
yiyemedikleri þekerler
oynayamadýklarý bilyelerle çýkýp gelirler bir gün
Yeniden öðretirler bize aþký, umudu, cesareti
Hadi uzat kollarýný ve son kez sarýl boynuma
Bitkin düþünceye dek seviþerek ödenir
doðamamýþ çocuklarýn kefâreti...
Yaþanmamýþ yaþamlardan ne kalmýþ ki geriye
sevda kuþunun kursaðýndaki düðümden baþka
Þimdi
anavatanýndan sürgün edilmiþ babalar adýna
analara kurban adýyorum sunaklarda
Her çýkmaz ayýn perþembesinde
intihar süsü veriyorum süslü cümlelere
adýn ile sýkarak diþlerimi
birer birer boðuyorum düþlerimi...