Defterimde yazmazdý, okþamak yetim saçý,
Islanmazdý gözlerim, bihaberdim hüzünden,
Ýçim yosun tutmuþtu, sevgisizlik yüzünden.
Merhameti bilmezdim, insaf çoktan gitmiþti,
Robot gibi hissizdim, güzel huyum bitmiþti.
Yaþayýnca fark ettim, ekmeðe muhtaç açý.
Nadide kelebekler, müþfik kalpte yaþarmýþ,
Dilimde tatlý kelam, gönlümde þefkat yoktu,
Sözlerim batan iðne, kusurlarým pek çoktu.
Bahtýma kar yaðmýþtý, bahar pek çok ýraktý,
Kibir gurur yüzünden, herkes yalnýz býraktý.
Çiçek açmayan yere, asla konmaz kaçarmýþ.
Pasta börek yiyenler, yokluk nedir bilmezler,
Düþtüðümde anladým, meðer acý da varmýþ,
Gül derince parmaða, elbet diken batarmýþ.
Çaresizlik çekmeyen, hüzün keder anlamaz,
Duygu yoksa bedende, gülümseyip aðlamaz.
Yoksullardan bihaber, ýslanan göz silmezler.
Evren hikmet cümbüþü, ahenkli bir biçimde,
Söðütte nar olur mu? Gül açmaz kavak dalý,
Sirke küpünden asla, sýzmazmýþ Anzer balý.
Karga hasret çöplüðe, bülbül konarmýþ hara,
Þükür büyük zenginlik, cehli gidermez para.
Ýnsana kýymet katan, her þey kendi içinde.
Kýran üzen huyumla, hayat budur sanmýþtým,
Bin yýllýk gaflet uykum, sarmýþ iken ufkumu,
Feryat edip uyandým, dedim yaþamak bu mu?
Þimdi kendime döndüm, içim huzurla dolmuþ,
Yüreðim uçmak ister, kanat çýrpan kuþ olmuþ.
Bencil beni beðenmiþ, boþ masala kanmýþtým.
Gönül yapmak maharet, girebilmek daha hoþ,
Paylaþmayý öðrendim, kýskançlýðým gitti yok,
Önce doymazdý nefsim, þükredince þimdi tok.
Dünya yalnýz þer deðil, gördüm iyi doluymuþ,
Sevgi karanlýða mum, mutluluðun yoluymuþ.
Çünkü narin kristal, almak gerek kýrmak boþ.