Düþer yorgun taþlara gönül kýrgýnlýðým, Gölgem gibi izler beni þu hüzün lekeleri... Ne aðlamayý bilirim, ne gülmeye alýþýðým; Gönlüme mesken ettim yýldýzsýz geceleri.
Neye baksam hayâli, çözülür dumanlardan; Hatýrlar durur kalbim, kedere düþürür beni. Baþýmda bu sevda çok uzak zamanlardan; Vurgun belki eski ama, hasreti daima yeni. Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.