...................……………………………...Gürkal Gençay Anýsýna…
he caným!
dar vakitlere elvedalar sýðmazdý, bilirdin;
zerdüþt çýðlýðýna ölümleri biriktire biriktire
“gitme! derdin,
giderlerdi
ölürdün…
he caným!
kimse bilmezdi de öldüðünü kedilerinden baþka;
ama ben,
bilirdim.
nerden bildiðimi sorma!
bilirdim;
kanamalý coðrafyamýn bilmem kaçýncý hissi
“aðlýyor! derdi, aðýtlar yaka yaka
inlerdim;
ve anlardým ki,
annesiz gecelerde
baþýna yýkýlýrken o dört duvar
yine ölmüþtü
saçlarýna konan kelebekler…
þimdi;
seninkisi de “zengin kalkýþý oldu! desem, deðil
çünkü bilirdin,
her köþe baþýna düþerken kýrlangýç yüreðin
açlýðý da,
sigarasýzlýðý da…
hey!
sen!
“sevda kekemesi
sana diyorum, sana!
az bir dur,
bu ne acele?
bak!
kediler de istemiyor gitmeni
ve dahi tüm dilsiz canlýlar ki, hepsi
sahipsiz kalacaklarýndan korkuyorlar
ve de yaralý…
kedilerin diyorum, kedilerin!
çok özleyecekler seni.
týpký, diðer dört ayaklýlar,
ayaksýzlar;
kanatlýlar,
kanatsýzlar;
yerdekiler, göktekiler, sudakiler
ve topraktakiler gibi…
ne!
topraktakiler mi dedim ben?
…
lütfen, hoþ gör,
dil sürçmesi iþte!
hem deðil mi ki,
“hafýza-i beþer nisyan ile maluldür
hem bakarsýn,
ay yüzlü bir dilber de özlemeye baþlar seni/ üzülme!
ya da
gözlerinde öldüðün
o vefasýz, deniz…
þiirlerin;
onlar da çok özleyecekler seni
ve yaðarken gökten çok güzel bir gri
konup duracak pencerene eterdik kuþlar
hey!
hâkir dérvîþ!
nerdesin?
diye diye…
oysa hiç bilmeyecekler
hâkir dérvîþ’in
anýlarýný
topraða gömmeye gittiðini…
ve bir de,
“abicim dediðin de çok özleyecek seni
içimde üþüyüp duran
o lâl kesmiþ çocuk gibi...
çünkü biz,
vefalýyýz!
/ah!
yine düþtü bir þairin dalýndan
can yarýsý þiirler!
her dize
sus pus þimdi…/
he caným!
haklýsýn;
kýrgýndýn ve de yorgun.
çünkü her aþk yarým kalmýþtý ve o çok sevdiklerin
ya ölmüþ,
ya da býrakýp gitmiþti seni bir uçurum kenarýnda.
ve soluk alýp-verme savaþlarýnda yýkýlýyordun en çok
gözlerinden korkuyordun sonra, çirkinliðinden
çizerken aynalara intihar hayallerini…
oysa,
gel demezdin, gelirlerdi!
git demezdin, giderlerdi!
yaralarýndan habersiz
yýkarlardý koca dünyayý baþýna,
kanardýn!
ama ben…
ama ben…
ama ben sana git demedim ki!
hem,
kim oymuþ ki gözünü kendi parmaðýyla!
ki;
ben de oyayým…
sen,
heyy!
yattýðý gaflet uykusunun kan gölü deryasýnda,
inançsýz korsaný oynayan çocuk!
/ki, bunu diyen ben deðilim;
“Karam baþlýklý þiirinde,
sendin itiraf eden Puda’ya…/
demedim mi sana,
“merhametin olduðu kalpte, Allah da vardýr diye.
yanýlmamýþým!
ne güzel…
ki, “Fe deâ rabbehû ennî maglûbun fentasýr diye
dua eden de sensin!
not düþerken sessiz sedasýz
hayatý’m dediðin yerde…
gittin;
rebi-ül-evvel kâmer’inin on bir’inde gittin.
ki, muhtemelen
on bir’i, on iki’ye baðlayan gecede
yine dua etmiþtim sana.
ki can kuþunun uçtuðundan habersiz
ve kendi günahlarýma
aðlaya aðlaya…
gittin;
“hoþça kal demeden gittin.
oysa sana, / uzun uzadýya
anlatacaklarým vardý daha !
þiirde gizli
o, “iki gülün hikayesini...
ama
gittin;
...
...
oysa çay içecektik daha!
S.Ün – 03.04.2014
.................................................................................................
Þiir, 12.01.2014 tarihinde hayata veda eden þair-yazar Gürkal Gençay anýsna kaleme alýnmýþtýr.
Bu þiir bir vefa borcudur belki. Belki de bir dostun ölümünden ancak aylar sonra haberdar olmanýn verdiði piþmanlýk ve vicdan azabýndan dolayý, bir özür borcudur...ý
Allah rahmet eylesin þair!
Duamla...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.