Öksüz Kasım

Hazanýn öksüz güz/eliydi kasým,
Düz soluk çizmiþti dudaðýna tülden.
Gonca güle her bakýþýnda yaðmurluydu gözleri,
Yoksa yüreðine diken batýþýndan mý acep.
Habire mektuplarý boðuyordu posta kutumda,
Sebebi okuyamam olsa gerek.

Yada içinde sen olduðundan mý gerçekse korkular,
Ey ortak iniltilerin çocuðu öksüz kasým.
Raký nefesinden deðil ki elindeki nameye titremesi,
Tüyü bitmemiþ þakaklarý kýr kesmiþ ehli ulaðýn.

Boðaziçini çekerken ince belliden yudumla gözlerin,
Dalgalarýna hece iþliyor maviden pejmude balýkçýlar.
Þimdi aylardan kasým mevsim ise hüzn-ü hazan,
Yüreðini asýyor sarý sonbahar sisle hisarýna Rumeli’nin.
En tepesinde yedililerinle Çamlýca’da baharda,
Biz yokuz derken yarým aðýzla nasýlda buldum ansýzýn.

Ýç güveyiydin halicin san/dalýnda kýz kurunla kasýla kasýla,
Yinede her yeþerdiðinde öksüzlüðün unutamadýn sen.
Mevsimlerin beþ/incisi yýlýna sevdalý kara zemherisin,
Kehanet senden yana öksüzlüðün bahane .
Rüzgâr bile baþka esiyorken öksürükçe neden/siz,
Sanýrsýn azýlý bir katili zamane yokluðumuzun.

Ve gururuna yenikçe hayata atýlýrken adým adým,
Öksüzlüðün kaldýrýmlarýnda yitiyorum geceyi içince.
Dönüyorum geçmiþten kalma artýk uykularla,
Uðurlanmak için sessiz buseyle yaðmadan günahlarým.
Peþine dö/külsem akrebin zehriyle zaman takviminden,
Ve kapansa beyaz perdeyle birlikte gözlerim.
Sana gül/üþlerimi gön/deriyorum kabullen/mesende,
Günü birlik aylara inat karanfil kokan kalemimden.

Sosyal Medyada Paylaşın: