Yýllardýr, içimde yüzsüz bir hüzün, Gönlü mesken tutmuþ, oturur, durur Dostça bir bakýþý, bir güzel gözün Yönelse, kýskanýr, hemen durdurur, Sevdâsýna özensem bir güzel yüzün Yaþýmý, örs gibi baþa vurdurur. Söndüðünü görse, yaktýðý köz’ün Durdurur zamaný, geri döndürür. Hiç tadý kalmadý þarkýnýn, sazýn; Ne keyif aldýrýr, ne tat aldýrýr, Mutluluðu bulsam, hiç vermez izin, Kiniyle, hýncýyla ona saldýrýr. Düþmanýdýr sanki baharýn, yazýn, Yalnýz ’kara kýþ’a selâm verdirir. Tek dostu, sararmýþ yapraðý güz’ün O da,zâten bana ’hüzn’ü andýrýr. Hasretinde kaldým sohbetin, sözün, Ne kendi güler, ne beni güldürür. Bir zâlim yaný var ondaki öz’ün Kendi ölmez, ama beni öldürür...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.