biliyorum
ahmakça
sana yalnýzlýklar büyütüp
boyamak aþký mora
sonra deniz kabuklarýnýn sýcaklýðýnda
saklamak maviyi kutuya
biliyorum ahmakça
dudaðýnýn ayazýndaki þarkýyý öpmek defalarca…
sen…
þiirler okurken
karayaðýz bir çocuða
aðlamak geçiyor içimden
ahþap kapýlarýn önünde
içsizliðine
sonra denizler ve kentler
trenler ve raylar
bir tek sen geçmiyorsun içimden
dokunsam da kendime
boþluða çarpýyor
parmak uçlarýmdaki öfke…
saklanýyorum
kenar mahallenin ýssýz sokaklarýna
yýldýzlar þarkýsýný söylüyor hicaz makamýnda
aþk hep taze bu sokakta
babam parmaklarýný sayýyor
ardýna bakan gözlerle
dudaklarý kurumuþ
ucu kýrýk kalemle
aðacýma su vermekten
gizli gizli sýrtýný yaslayýp
göðü izlemekten
giden dönmüyor babam dönmüyor
aþk kemale ermiyor
can vermedikçe
sen yinede
umudu içir
avuçlarýnda beslediðin ak güvercinlere…
geleceðim babam geleceðim
parmaklarýndan yýldýz toplamaya
saçlarýnda saklambaç oynamaya
tenimden sýyýrýp kirleri
geleceðim
sen bekle
ver gövdeni Selimiye’ye
uzat ayaklarýný Meriç’e
kýzýn koynunda uyuyor her gece
daha onyedisinde…
yine dellendi gitmelerim
kudurdu denizlerim
hangi þehir saklar beni
hangi deniz taþýr kumlarýmý
hangi aþk çizer
tuzundan yaptýðým odalarýmýn sýnýrlarýný,
aklýma estikçe ellerin
kör saatlerde
býçak gibi kesiliyor sözlerim
gözlerine ateþ kaçmýþ kibrin
terinde yýkandý bütün iyi niyetlerim
aðzý sulanmýþ gecede
art niyetler menzilimde
köpürmüþ sularda
arkaný iyi kolla
ki
depreþirse ellerimde ihanetin
korkular býrakýrým
hayasýz bakýþlarýna…
galibi BEN
SAHÝBÝ sen
etimden kemiðimden doðan nefretin…
biliyorum
ahmakça
aþký yatýrýp buzdan masallara
nefreti seviþtirmek satýrlarda
biliyorum ahmakça
seviyorum demek hala
öfkenin aþka tekamül ettiði anlarda…