Bir Affetmek Şiiri (Affedilmeye muhtaç erkekler için)

Ne kadar yaþlýyým küçüðüm
Ne kadar kararmýþ gözlerim
Bu limana sürüklenmeyeli
Ne kadar zarardayým
Firardayým kendimden
Sayamadýðým bir zaman için
Hem saat de kullanmam
Bileklerimde senin inceliðin
Aylaklýkla dolu içim
Kaba sözlerim
Parmak boðumlarým kadar
Hepsinde çamurdan yorgunluklar
Yeþili yalancý gözlerine karþýlýk
Sözleri sahi, kahverengi düþlerim var

Bugün sana elimi uzatamýyorum
Ne kadar da bitap kollarým
Asýlý bile kalmaz kurduðum hiçbir cümle
Toz zerresinden hallice
Bir çið olur
Düþer gözlerindeki yeþile
Ela olur, mavi olur,
Açlýk olur yüreðimdeki çöle
Dehþet olur çocuklara
Ve orada yaþayan annelere
Sen getirdin huzuru bu kimsesiz köye
Söyle, konuþmadan dinlet
Dil bize düþman, biz kendimize
Hayat verdiðin çölüne dön
Ve sensiz günün batýmýný izle

Ah, ne kadar günahkârým!
Ve nasýl affedilmeye muhtaç
Yaþamaya bile...
Ateþti, yaktý
Kýrmýzý yanlýþlar damladý
Tertemiz bileklerine
Kaza süsü de veremediðim ellerimden
Ve mavi özürlerim var hâlâ,
Utanmadan, sinsice
Sarý þýmarýklýklar
Tonlarca cümle, kelimelerce
Yoksun, ellerindeki korkulardan
Düþlerinden ve sevgince

Sosyal Medyada Paylaşın: