lâl geceler ertesi sýðýndýðým sabahlar
ömrümün yitiðini yüzüme çarpar durur
daraldýkça yüreðim arttýkça ahuvahlar
tutunduðum dallarýn kökü içimde kurur
ve düþerken denize düþ ülkemin yýldýzý
ölüm siner üstüme boðulan ben olurum
umuda sýrt dönerken ruhumu saran sýzý
mahþerin ortasýna yýðýlan ben olurum
bilmem ki dar vakitte düþtüðüm hangi çukur
hangi kanlý coðrafya düþer aklýma her an
bilmem ki hangi cumhur sayarken beni kusur
doðurganlýk, diþilik ve can edilir talan
ki yararý da olmaz derdime hiçbir kulun
“kadýn haklarý…” derken, anlattýðý masallar
hem yormasýn kendini boþ yere duygusallar(!)
kendine düþman iken eteði bile dulun
gecenin bir yarýsý yaman acýyor caným
dönüþüyor dört duvar azman bir yaratýða
kekeleyip duruyor yataðýmla yorganým
gözlerimdeki hüzün sarýldýkça yastýða
içimdeki tufanla çýrpýnýp duruyorum
gece denen cinnetin diþleri arasýnda
son bir umut, kalbimi, bir düþe kuruyorum
bir ýþýk arýyorum bahtýmýn karasýnda
lakin artýk vakit geç; küle dönmüþse ateþ
aþk ancak yüreðimde oturan bir ahrazdýr
ikindi sonralarý ýsýtmýyorsa güneþ
bana her günüm gece, her mevsimim ayazdýr
ve artýk her bir yere bir sus götürüyorum
týkayarak içime yalnýzlýðýmý dürüp
dönerken de ruhumu yere çöktürüyorum
intihar ediyorum namluya tütün sürüp
oysaki iç dünyama düþerken ilk çýðlýðým
böylesi hüzünleri hesaba katmamýþtým
ne aklýmda kötü gün, ne de vardý açlýðým
hiç hayali bir aþka sarýlýp yatmamýþtým
ne var ki habersizdim ataerkil bir gücün
çökük omuzlarýmýn üstüne bindiðinden
ne var ki habersizdim diyar diyar bir göçün
ömrümü yormak için kinle bilendiðinden
sýðýnsaydým bir aþka hüzne gölge düþerdi
sona ererdi belki upuzun suskunluðum
ne sol yaným acýrdý ne derdim depreþirdi
doðardý gün yüzüme, yiterdi solgunluðum
çünkü ancak bir aþktýr bunca zulüm üstüne
yüreðime baharý sevgiyle nakþedecek
çünkü ancak bir aþktýr bunca elem üstüne
gönül rahatlýðýný ömrüme bahþedecek
artýk gözlerim yerde; solunmak istiyorum
susturup çýðlýklarý gece denen cinnette
sýrt dönüp karanlýða bulunmak istiyorum
gözlerimi diktiðim huzur denen cennette
gözlerim ki yürüyor hep baba ocaðýna
yetimliðim ve bir de, akla düþünce duvak
gözlerim ki yürüyor ömrün buzul çaðýna
ürperiyor yüreðim buz kesiyor el ayak
artýk gözlerim yerde; ey umut, avut beni!
koy baþýmý dizine, sýyrýlayým kederden
girdaba düþüyorum, az uzan da, tut beni!
içime bir bahar sal yenik düþtüðüm yerden
ve bir buse kondurup alnýmýn çizgisine
maviþ maviþ çiçekler býrak avuçlarýma
yor beni mutlulukla yatýr aþk ezgisine
dökülsün samanyolu ak düþen saçlarýma
Saadet Ün - 07.03.2014