Bir sonbahar daha kapattý perdelerini. Hüzünlü aþklar döküldü dallarýndan aðaçlarýn . Sevda kýrýklarý, yaralara merhem. Yeni sevdalara korkak tutunuþlar. Ürkek dokunuþlar, mehtaplý gecelerin nihayetinde. Ufuk çizgisine dalan gözler. Kokusu unutulmaya mahkum saçlara vurulan taraklar . Daha kaç ayrýlýk özlemi yakacak kýsacýk ömrümü Söyle..... Sevemedim sonbahar seni. Kendini sevmediðin gibi. Sevemedim mevsimine kurban, kirpikleri ýslak terk edenleri, edilenleri. Sevda yokuþunda bekleyene baktým, açmadý gönlümü Beklerken ilk sevdamý. Alacaðým olsun sonbahar. Bu güz de getiremedin ellerimle yýldýzlar topladýðým yüreðime ilk ateþi yakaný. Onu da sen almýþtýn benden unuttun mu? Dur, bu defa dinle..... Ve Söz ver Yüreðime ilk ateþi yakaný Ellerinle getireceðine. Belki baðýþlarým Senden hatýra hüzünlerimi.
Nursel ÖZMEN-2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
NEB Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.