"tanrý seni bu kadar güzel yaratýrken, aslýnda kendi ihtiþamýný gösteriyordu.."
bir mabetti kalbim içinde sen, bir tanrýya inandým bir de sana, inkar etmeyecem asla imaným tanrýya ibadetimse sana...
adýn, avuç açtýðým tüm dualarda amin ile biterken, yüzünse gittikçe kayboluyor zihnimden. çabucak oluyor her þey önce gözlerin siliniyor sonra mý ? sonra da sen...
bilmiyorum bu kaçýncý gidiþin kaç kez terk edildin benden, bu son ama bakarsýn, adýný da unuturum bir zaman sonra yüzünü unuttuðum gibi...
bir sevgili vardý derim gül tokasý takardý saçlarýna kýzýl elmaydý yanaklarý gözleri boðardý adamý incecikten bir gülüþüyle...
lakin yaþayamadý içimde öldü, ve gömdüm onu mabedime yine de seviyorum derim sadece var olduðunu bilecek kadar tanrýyý sevdiðim gibi, görmeden... tanrý ulaþýlmazdý peki söylesene tanrýnýn nesi olursun sen...
md
Sosyal Medyada Paylaşın:
Musa Dener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.