beceremedik sevmeyi ya adý her neyse, gururdan ya da yabancýsý olduðumuz alýþkanlýklardan. aþýk olmayý da beceremedik ya çok sevdik, habersiz ya da can yaktýk, sebepsiz...
gülmeyi de beceremedik yarým kalýr diye sevinçlerimiz, aðlamayý da, erkekler aðlamaz derdi büyüklerimiz...
gizli aðlardý babalar ah ! bir dile gelse de duvarlar konuþsa. söylese, gözyaþlarýndan nemlendiðini. anlatsa, baðrýnda dövünen taze gelini....
bir tek kadýnlar aðlar sanýrdýk, çocukken oysa; narindir, içini dökmezse kahýrdan ölür derdi büyükler...
bu yüzden gitmeyi de beceremedik ya hep bir yaný eksik oldu, gidiþlerimizin ya da dönenler hep bir eksikti... kýsacasý, yaþamayý da beceremedik, özgürce. ne de ölmeyi becerebildik, korkusuzca. yani, sadece yaþadýk ve öldük...
md
Sosyal Medyada Paylaşın:
Musa Dener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.