``ayný özlemi çekiyordu bu iki adam uðruna ölünecek bir þey vardý ki, vatansýz öldü ahmet ile nazým.``
herkes, herþey yabancý bir tek onlar tanýdýk kaldýrým taþýna çarpan bu gölgeleri... kalabalýklar içinde yalnýz oysa; mahpusta esarete alýþýktý bedenleri...
sýðdýramazken koskoca dünya içine yine de isyan kokmuyorsa sözleri bu onlarýn en büyük eseri.. tek dertleri dillerine pelesenk ettikleri sevgi ve barýþ hep anadolu kokan bu iki adam, karýþ karýþ...
mahzunlu yüzleri aðlamaklý gözlerinin esiri zor tutuyordu kendini ahmet kavuþmak diyordu kavuþmak; ayrýlýða inat... kaç kez düðümlendi boðazý nazýmýn aklýna gelince çok sevdiði bu þehrin ihaneti, yine de yaþamak diyordu yaþamak; ölüme inat...
her hüzünlü þiirlerinin yapýldý bir bestesi okuyaný farklý olsa da... lakin, bilmeli insan her son bir baþlangýçtýr kurusa bile iz býrakýr, su birikintisi...
(musa dener)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Musa Dener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.