Toplanýrlar her defa dost, akraba, arkadaþ; Gün gün sýkýntýlý ve biraz daha tedirgin. Ne zaman düþer acep külçe gibi yere, baþ? Yarýlýr son solukta, saðlam sanýlan zemin.
Unutulur denemez, unutmak mümkün deðil! Her gidenden bir izdir sözleri, þakalarý... Kalanlar hesap eder, vedaya var mý mehil; Ya ne zaman kopacak zincirin halkalarý?
Oysa kuru yaprak gibi sürükler su bizi, Yaþamak rüyasýndan uyanýnca, hâb biter! Savrulup giderken ruh, bulut akýmý gibi; Kalmaz kin ve ihtiras, tende ýstýrap biter!
Perde olur belki her fýrsatta kaygýlar; Býrakmaz aðýzda tat, gönülde þevk iklimi. Bir çiçek gibi solar köþesinde yaþlýlar, Yakýnlarý, onlarý ihmal etmeyin, emi!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.