üç günlük...

dudaðýmýn kýyýsý
üç gün
üç gece…

tan vakitlerinde
adýný sürüyorum üryan dilime
ateþten nehirler geçerken sýrtýmdan
soðuk terler akýtýyor tadý kaçmýþ mevsim
sararmýþ yanaklarýma
týrnak uçlarýmý basýyor sefil anýlar
sular seller gibi ezberledim
yüzünün atlaslarýný
dudaklarýnýn coðrafyalarýnda
sonsuzluða uzanýp
gözlerinden çakmak çakmak çýkmak isteyiþim bundan…





saydým ki
üç gün olmuþ yaðmur yaðalý
bu kentin sokaklarý ýslanalý
saçaklarýna kuþlar tüneyeli
çocuklar aç
menekþeler susuz kalalý
koskoca üç gün
sen gideli
yeni yeni huysuzluklar edindim kendime
tersten okuyorum mesela kitaplarý
sonunu bile bile
baþlangýçlar düðümleniyor boðazýma
solumdan kalkarken mesela gemiler
en çokta küsmelerini sevdim
el sallarken…





ne vakit ýslansa bu þehir
denize yürüyen gölgeler biriktiririm
çýplak taþlarýn
birbirine çarpan yüzünde
gün ýþýðý daðlanýr hasretin yükünde
ve ölsem
birinci günde
bilinçsizce
yaðmurun sesinde

öl ! demekle

ölünmüyor sevgili
tek odalý þehirlerde
üfle de sönsün
üç günlük rüzgarýn sýzýsý
küllerimi gömsün
yaðmurun ateþine…





avuçlarýma kor basýyor
i mgesiz þiirler
nefes nefese terlerken
buðulu camlara çizilen resim
adýn yaðmur senin
gel barýþalým çanlarý çalarken
yaðmur ýþýltýlarý
üç günlük hasreti selamlar kuþlar
küskün gagalarý
dalgýn semalarý süzer bakýþlar…




ne vakit yaðmur yaðsa bu kente
yeni bir aþk dikilir
eteðimin söküklerine
ve yine
yeniden
kýblesi sana
kapýsý bana açýk olan acýdan
aþk doðururum sana
üç günlük ayrýlýktan…