Bir þubat günü veda,
acý bir ses kulakta.
Sabahýn ayazýnda titrek,
Karþýlaþtýðýmýzda sokakta,
O ayrýlýk günü oracýkta.
Bir veda busesi bile yok,
Sen giderken,
Kala, kala, kaldým ayakta.
Her þey býraktýðýn gibi kaldý.
Takvimler zamaný geri sardý,
Aðlamak,
Hüznümü tarifte küçük kaldý.
Ýki þakaðýmda zonklayan aðrý,
Küçülen gözlerimi hüzün sardý.
Yüzümde beliren o derin çizgiler,
En son baktýðým aynada kaldý.
Kirli yorganýma sarýl ve büzül,
Ey anýlar hoyratça sýralan ve dizil.
Efkârda bu gece kader denilen yazý,
Görünmez kalemle yazýl ve çizil.
Ýflas eden bedenim.
Yatak denilen sedyeye uzan,
Hayat denilen doktora kesil ve biçil.
Ne, nerde, nasýl,
sorular cevapsýz kaldý.
Kulda günah diz boyu,
Kader günahsýz kaldý.
Talihin hiç mi suçu yok,
Acýlarým sebepsiz kaldý.
Bu çilenin bir bedeli olmalý,
Vurulan boynum diyetsiz kaldý.
Özlem,
En az þehvet kadar yakýcý.
Çile huzur kadar keskin kýlýç,
Ölüm gibi istenmeyen son,
Ýstenmeyenler hayatta kaldý.
Ey gönül artýk geceler senin,
Hayallerde istediðin dala kon.
Artýk avut kendini, En son konduðun dal,
Kýþ ortasýnda ayazda kaldý.
Kavuþmak,
Artýk kýyamete kaldý.
Bekle Ýsrafil’in suru üfürmesini.
Beni cehennem ateþiyle korkutmayýn,
Dünyada yaþadým bin türlüsünü,
Ahiretin en harlý ateþini.
Cennet denilen sükût,
Senin gözlerinde kaldý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.