Sanki nefret yükledik, rüzgârýn kanadýna,
Fýrtýnayla her yana, kin serptik inadýna.
Gözyaþýyla doldurduk ak beyaz bulutlarý,
Hüzün saçýp ýslattýk, tozpembe umutlarý.
Oysa sevgi ekseydik, dünya çiçek açardý,
Elem duymaz bahtýmýz, acý uzak kaçardý.
Öfke verip dondurduk, yüce karlý daðlarý,
Viraneye döndürdük, gönül denen baðlarý.
Hobi sandýk kapattýk, hayvanlarý kafese,
Ormanlar hasret kaldý, bir sýcacýk nefese.
Hoþgörüden pay alsak, gülerdi gözlerimiz,
Diken olup batmazdý, kýrmazdý sözlerimiz.
Nefsimizi semirttik, ruhumuz bize küstü,
Niye sadýk dostlarý, býraktýk hep yüzüstü.
Ürkütünce huzuru, kalplere doldu keder,
Mutluluk kelebekti, kaçýrdýk yaptýk heder.
Bedenimiz manevi, hazlardan kaldý uzak,
Huþu vermeyen hayat, insana oldu tuzak.
Ömür buzdan dað idi, erittik gaflet yakýp,
Kirpiklere çið düþtü, döküldü gamla akýp.
Kuruttuk fidanlarý, meltem sustu dallarda,
Sevecen insanlarý, dev yaptýk masallarda.
Güzellikler yok üzdük, kötülükle baþardýk,
Bülbül þakýyan yerde, karga öttü þaþýrdýk.
Yürekler gaddarlaþtý, küstürüldü hatýrlar,
Þiirlerde duygu yok, tatsýz tuzsuz satýrlar.
Aþký hoþlanma sanýp, sevdayý hakir kýldýk,
Ahde vefayý kovduk, terk edildik yýkýldýk.
Þimdi hasým kendimiz, bize nefsimiz rakip,
Dost bilinen gölgemiz, kuþkuyla eder takip.
Affetseydik koymazdýk, gönlümüze þerleri,
Mutluluk yaðmuruyla, yýkardýk gök yerleri,
Yeryüzünde her canlý, elbet bir þeye yarar,
Bu hikmeti görmedik, öldürdük verdik zarar.
Meðerse yürekleri, mesut kýlmak hünermiþ,
Eðer harap edersek, orda baykuþ tünermiþ.