Her hüzünlü gecenin sessizliðindeki gibi. Bizli duygularla harlanýp, Yaka geldin yine, Gönül sarayýmýn cennet bahçesini.
Ne yapalým? Bir þiir okuyalým mý? Caným þiir okumak istiyor bu gece, Nedense hiç istemediðim kadar tutku ile. Hani þöyle avaz avaz, içimden geldiði gibi.
Öylece salývermek kendimi duygu selinin, Kelime ziyafetinin, tam orta yerine. Sonra bazen de baðýra çaðýra Hani gökyüzündeki, özgür martýlar gibi. Ve coþku ile haykýrmak, anlatabilmek ne çok sevdiðimi…
Býrak da gözlerimin içi gülsün yine. Hani evvelden olduðu gibi sýcacýk, Ve ýþýl, ýþýl gökteki yýldýzlarýn yansýmalarý ile.
Bak iþte… Bak! Sýrf yanýmda sen varsýn diye. Sesini duyabiliyorum ya yine, Nefesini yine omuzumda hissettim diye, Gözlerim gülüyor ya yine…
Bu kez kal desem, bende? Gitme desem, kal benle! Yine gider misin? Gidecek misin yine?
Ýnanabiliyormusun, sadece yüreðinin benim için çarpýþýný hatýrlamam bile, Yetiyor, kalbimin minik bir serçe edasýyla, adýný ritm etmesi özüme.
Ya da bir yazý okumalý, o yazý seni anlatmalý. Öyle dupduru, olduðun gibi, þeffaf ve sevdalý. Hani belki bir ara bir yerlerde; bir yerde karaladýklarýndan. Gizlemeden birþeyleri, olduðu gibi. Riyasýz… Yalansýz!
Sonsuz Aþk dedikleri gibi olandan... Mesala içinde biraz biz barýndýran. Biraz dedimse de, ANLA SEN! çok demek istemiþtim aslýnda. Çünkü ne kadar çok biz olursa bir þeyde, o kadar özgür oluruz bizde Ya da eski zamanlardan, bir roman kitabý da olabilir okunan. Alýr gider insaný, bilmem ki hangi güzelliklere, ve onlar için edilen tatlý mücadeleye…
Nihayetinde ise bizi alýp evvele, ezelimize götüren. Orada hayal de olsa, yeniden gözlerimin içine bakarak. Bana seni seviyorum cümlesinin sihirini, Giz titreyiþli, sesinin týnýsýndan, duyursan doyasýya.
Yine eskisi gibi, En güzel þiirlerin can alýcý mýsralarýndan, Fýsýldasan bir kaç mýsra kulaðýma. Hani þöyle tam da, Yürek yarasýndan bahseden türden olandan, Ya da ne bileyim! iþte ondan.
Belki þu an, týpký ben de sen olduðun gibi, sende de ben varýmdýr belki. Özlemden ziyade, hasret ile dost olmuþtur hücrelerin. Ar damarýndan tut, kalbinin merkezine kadar, tüm benliðinde.
Kim bilir, belki de gerçekten sevdin, seviyorsun beni de, Ben bilemedim, zannettin kýymetini. Kim bilir, Ya da kim bilmek ister ki, sevip sevmediðini eskiden senin beni. Bilmek deðiþtirmeyecek ise bir þeyleri, ya da geri getiremeyecekse, ellerimizden kayýp giden en deli sevdamýzý, bizim sevdamýzý! Kim bilmek ister ki gerçekten sevip sevmediðini, Öyle körü körüne inanmak varken ahirine. Kim bilmek ister ki?
Nasýl bir hasretsin sen çektiðim? Nasýl?
Anýlarý… Hatýralarý… Ve hayalleri, okudukça hatýrlamak var ya, Ýþte o hatýrlamak, yaþamaktýr. Cümle, cümle. Kelime, kelime. Harf, harf. Nokta, nokta. Yaþamak seni yeni baþtan! Yaþamak yine, yaþamak dolu dolu seni... Yaþamak seni yeniden.. Yaþamak seni, belki de sensiz yaþamak seni!
Nasýl bir hasretsin çektiðim?
Ziþan Karamazi
Hamburg 14.02.2014 Sosyal Medyada Paylaşın:
Zişan Karamazi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.