Benden habersiz ölme!
Yüce gönüllü belirsiz gece, açtý kucaðýný.
Ýsmi yalnýzlýk tý küçük çocuðun,
Durgun ve buz daðý kadar soðuk…
Zamana akýyordu sessiz çýðlýklarým.
Oysa ben, adýný bile bilmezken onun,
Yalnizca bir yerlerde olduðunu biliyordum.
O, hep vardý…
Eminim; zamanýn birinde gelecek,
Beni sevecek…
Güneþte miadý dolup, aya teslim olduðunda zaman,
Sorgusuz sualsiz, tüm benliðimi sarýyordu varlýðý.
Söylenecek söz bitiyordu o an kurumuþ dudaðýmda.
Müþfikti boynumu saran güzel elleri.
gözlerim ve ben….
Baþka bir zamana akýp gidiyorduk
Esrarengizdi buðulu gözleri; ama tanýmýyordum.
Kimdi bu hayatýný rüyalarýmda sürdüren adam?
En Ýhtiraslý yaný, sýcacýk öpmesiydi dudaðýmý…
Direnemeyip, karþý koyamadýðýmdý o benim.
Kimi zaman uzak bir düsdü aþk.
Yine de bekliyordum tüm umudumla.
Salývermek olmuyordu aþký…
Simdi,eyy sevdigim adam…..
Hep ayný yerde, usul usul geliþini bekliyorum.
Sakýn, benden önce göçme bu dünyadan.
Affetmem elimi tutmadan gidiþini…
Kulaðýma fýsýldayacaðýn sözleri,
Ben iþitmeden gitme…
Benden habersiz ölme!
Bak…..
Karla kaplý evlerin çatýlarý, aðaçlarýn taçlarý da…
Pencereler mum þavký, ýþýl ýþýl ve sýcacýk.
Sarýlýp uzanmýþlar var orda;
Ama ben, hala yapayalnýz,
Seni bekliyorum burada…
╚►Ziþan Karamazi◄╝