Helvadan şerbete

Hayata ramak kala ölenlerin hikayeleri sustu.
Sýcacýk bir helvaya çaðýr.
Mutsuzluk ölmüþ.
...

Kursaðýmda çok eskilerden kalma bir sýzý.
Kapanmayan avuçlarýmda bir kaç ilahi söz;
Hayat, hayat, hayat!

Tadacaðým tek gerçekten önce
Yaþamdan yetim, neþeden öksüz
Kalmaya yok niyetim.
Ben gamý tarumar etmeye müsaitim.
Buyursun gelsin.

Niyet ettim her dem huzura.
Niyetlendim iftarsýzca, gözümden akan yaþa.

...

Beyhude, gönlümün telaþý.
Mayasý beton, kýrdýðým en son kalbin.
Mahzeninde gizli yýllanmýþ merhameti, aþký.
Yine ayný asma kilitmiþ meðer, gönlümün kapýsýný tutan.
Kapattým sessizce.
"Þilink..."

Ben tadýna doyum olmaz hayata gidiyorum.
Yasýmý Tünektepe’den Akdeniz’e savurdum.
Kurþun döktüm, uðursuzluktan arýndým.

Mutsuzluk,
Çekmecemde sararmýþ, yâre yollanmamýþ boþ zarf.
Arka bahçede tutmamýþ erik aþýsý.
Alnýmdaki ateþe konulmamýþ ýslak bez.
Bir de icra gelmiþ gönül tapusu.

Yumdum gözümü.
Efsunlanýverdi hepsi.

...

Hasýl oldu göz yaðmurlarýmýn ardýndan rengarenk bir ebem kuþaðý.
Hasreti geçirdim altýndan ite kalka,
Hasret...
Vuslat þimdi.

Ben hayata ramak kala ölenlerden olmayacaðým.
Hayat dönmüþ ölümden.
Doðumun þerbeti kendi ellerimden.










Sosyal Medyada Paylaşın: