YAKIN IŞIKLARI

(1)

hüznün ýslaklýðý...


karanlýða düþen yýldýrým ufukta
daha þiddetli deðil ki
þehre düþen bombadan...


(2)

bir ç o c u k kývrýþýrken annesinin kucaðýna
bir adam varamamýþken evine
bir aþýk kavuþamamýþken tam da o an sevdiðine
ve þiir bitmemiþken daha
caddedeki kalabalýk hazýr deðilken h e n ü z
...




yaðan yaðmurun damlalarý deðilse; gökyüzünden...

býrakýn aksýn bu kirli saðanak mevsimlerin dýþýna
býrakýn en büyük a y d ý n l ý ð ý n devrimi yankýlansýn
göremediðimiz bir þafakta
soldurmayýn artýk bu dünyaya ait gülleri ve körpecik fidanlarý
her yaðan yaðmurda sulanacakken topraklar
doyacakken aç ve çorak kalan coðrafya berekete
kanla sulanmasýn adýmlanan yer
en büyük düþler solmasýn bir bombanýn altýnda
kapanmasýn yýldýzlarýn ýþýklarý!
açýn ýþýklarý!


(3)

g ü n e þ i göremezken daha
ay nereye saklandý anne!
kararan göðün altýnda önümü göremiyorum
u ç u r t m a m ý n kuyruðu kopmuþ
salýncaðýmýn iplerini kim çözdü?
ders kitaplarým ve defterlerim nerede anne?
okulu kýrsaydým anne bir bahar sabahýnda
taze açmýþ çiçekleri derseydim avuçlarýmla
solmamýþ bedenim çiçek tazeliðinde koksaydý yine
saçlarýnda parlarken anne günün ýþýðý
ve gözlerimle kýyamazken bakmaya
ben koþsaydým bahçelerde oyun diye
çimenler kaybolmuþ a y a ð ý m ý n altýnda!
sen soluyorsun uzaklarda bir pusun altýnda
ve
sana dokunamýyorum a n n e
rüyalara dalsaydým kucaðýnda
saçlarýnýn örgüsüne dolasaydým yine parmaklarýmý
seninle bende kaybolsaydým anne...



(4)

yarým yamalak bir yaþantýya dokunur gecede korkuyu tatmýþ olanlarýn nefesi



alev altýnda umut
sapanlardan atýlan taþlar deðil;
yukarýdan geçen bombalarda dehþet!

kendi göðünün altýnda solan binlerce cana yakýlan türkü
ve dünyaya býrakýlan koca bir nara!

yakýn artýk ý þ ý k l a r ý !

aðzýndan alev saçan her çeliði
boyayýn pembe ve mavinin en canlýsýna
ve donmuþ edasýyla insanlýðý yok eden
kalleþ çelikleri dondurun beyazýn s a f l ý ð ý n d a
ölümü kaldýramýyorsunuz madem
savaþý kaldýrýn tedavülden
insanlar ölmezken ve çocuklar mutlu olabiliyorken hala
b i t i r i n bu anlamsýz kabusu!


(5)

býrakýn gökkuþaðýnýn altýnda yüzlerce uçurtma h a v a l a n s ý n
bulutlara deðen baþlarýyla gökyüzü þenlensin
y a n ý k kokmasýn þarkýlar
ve
salýncaklarda uzaklara havalansýn yine çocuklar
býrakýn kanatlarýyla melekler korusun yine onlarý
annelerinin koynunda rüya görsün yine ç o c u k l a r...


(son söz)

Hayat üç adýmda yürünüp geçiyor, yürüyüp giderken kalanlara ne býrakmalý ki
masmavi bir gökyüzü kalsýn daima?...

--- Sevgi insanlýða verilmiþ en büyük armaðandýr, ve onun önünde durabilecek tek bir kötü duygu yoktur...

sevgiyle...




Deðerli yorumuyla þiire can veren Hasan Karaþahin’e sonsuz teþekkür ve saygýmla...

Maide Özgüç
Bodrum/Þubat/2014

Sosyal Medyada Paylaşın: