Ýstanbul, yine seviþtiðimiz günlerdeki gibi, biliyorum,
Güneþin rengindeki hüzün, benim kuruntum.
Bana öyle geliyor, yoksa neden aðlasýn
Sabah akþam beraber gülüþtüðümüz kuþlar? ..
Ben, ömrümün en güzel baharýný yitirdim,
Sen, yeryüzündeki sevgilerin en umutlusunu.
Bir yol vardý; elele koþardýk,
Bir aðaç vardý; her derdimizden anlar,
Bir yer vardý; karanlýk mý karanlýk
Koca þehrin ortasýnda biz bize kalýrdýk...
Sana ’Neden gittin? ’ diyebilirim;
Gitmek benim hakkýmdý biliyorsun
Ama ben gitmemeliydim;
Sen, ’þiir yazamam’ diyorsun...
Bakma böyle þeyler karaladýðýma,
Sevmekten falan deðil bu lâflar.
Ýstanbul’u sorarsan; eski hamam, eski tas,
Beni sorarsan...
Sorabilir misin ki? ...
Güvertede yýldýzlarý seyrediyorum...
Her gece, bilsen kaç posta sokaðýndan geçiyorum.
..........Ýnanma sakýn,geçemem;
Geçememeye mahkûm edildim.
Bilmem,bilir misin,’utanmak’ derler;
Benimki, kendi kendimden,
Seninki, bütün bu þehirden olsa gerek...
Güvertede yýldýzlarý seyrediyorum...
Denizlerin dibine adýný yazdým.
Adýný yazdýðým kuru deðnekten
Aklýma ne geldi, bilir misin? ;
Ada’da sana kopardýðým bahar açmýþ badem dalý...
Bütün bademlere, bütün baharlara ve sana
Lânet mi bilmem, birþey geldi aklýma.
Dibine adýný yazdýðým denizlerin üstüne
Katran gibi döktüm lânetimi,
Üstüne adýný yazdým...
Sahil görünmez oldu artýk,
Nereye baksam, o katranlanmýþ deniz.
Her soluðumda, katran kokusuyla karýþýk
-Utanýyorum taþýmaya- sevginden bir iz...
Neden böyle öldüresiye dikleþti yokuþlar?
Ýstanbul, yine seviþtiðimiz günlerdeki gibi, biliyorum,
Güneþin rengindeki hüzün benim kuruntum.
Bana öyle geliyor, yoksa neden aðlasýn
Sabah akþam beraber gülüþtüðümüz kuþlar? ...
Ünal Beþkese (1962)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.