Vakti Sır
Gökten yaðmur yerine bomba yaðan bir þehrin çocuðu olmak,
ve sýðýnasý anne kucaðýnýn yerle bir olmasýna seyirci olmak...nasýl bir histir kim bilir?
Bir teheccüd vakti
Ýçimde sefere hazýrlanan sessiz bir gemi
iflâh olmaz düþlerle âsî gülüþlerle dolu
sessiz sessiz yol alýyor
en yoksulundan bir çocuk
saklanmýþ tavlun güvertede
çýplak ayaklarýyla desenler çiziyor yere
uzatsam elimi ürkek güvercin gibi
d/okunsam ellerine sesinin tonu titriyor
saçlarýnýn kýzýlýna döndü gökyüzü
ve ben
öpmeye korkuyorum kýyâmet kokan gözlerinden
...
Bir iþrak vakti
Kendini katlediyor zaman
Ýstemsizce gülümsüyor karþýmda
sonsuzluða açýlan penceremden
küçük bir çocuk d/üþüyor gülüþüme
fersâh fersâh adýmlýyor bedenimi
üstüm baþým darmadaðýn, günahlardan
silkelesem çürüklerini yakasýndan
kaç sitem düþer pâyeme
ve kaç aðýr vebal
diþlerini dökmüþ geçmiþimin kapýsýný çalar
kaç destursuz yâr’a
kabuk baðlar baðrýmda
kaç çocuðun yüreðine saðanak saðanak yaðmur yaðar
...
Bir kuþluk vakti
sarýlýrým yine doyamadýðým denizin martý seslerine
tutunamadýðým güneþe ve öfkesine
çizebilecekken çocuk yüreðine göðü
zulm eder içime þekil verdiðim her kare
dilime dolanan bir kaç cümle ile
kýrýntýlar serperim tevbelerden,
etrâfýmda pervane olan bakýþlarýna
çáresiz gözlerle bakýp
kaç bahtiyârlýk oyunu sergilerim
umutla doldurabilmek için çocuk yüreðini
...
Bir akþam vakti
Ýniltiler peydahlanýyor alacakaranlýk çökerken
bir çocuk hikâye anlatýyor
’Anne! beni ödünç aldýðýn yerde býraksaydýn.’
Ödü patladý gözlerimin.’
adeta rehin alýnýyorum gemide
Ýçimi sarsýyor bir çocuk
sýký sýkýya sarýlýyorum boðazýma düðümlenen iplere
bulaþýyor sözlerinin acýsý boyuma posuma
peþisýra adýmlarým eðiliyor secdeye
en kývrýlmýþlýðýmla sükûta bürünüyorum
bir çocuk sýzý giydiriyor etime-kemiðime
hiç durmaksýzýn nehirler taþýyor
surlarýný devirip gözlerimin
...
Bir gece vakti
çöl ayazý kesiliyor karanlýk
en kýrmýzý elbisesine bürünüyor gökyüzü
bir çocuk d/üþüyor düþünceme
anlatamadýðým bir kucak dolusu kelâmla
utanç duyuyor ahválim
nefesimi yýrtarak ana güverteye koþuyorum
gök kubbeye sesleniyorum
’Dört mevsim kan-kýrmýzýya boyansýn,âsî denizler taþsýn
gökyüzünün rengi, yeþile çalan mavi, köhne karanlýk sus!
sen sus dünya!
sen sus insanlýk!
aklýmý-fikrimi sýðdýramadýðým hayat sende sus!
sessizliðim virân olsun
ben yüreðinde ölürüm onun,
gömülürüm dudaklarýnda biriktirdiði her dua’nýn sýr vaktine.’
(Biz çocuklarýmýz uykusunu daha rahat alsýn diye kendi sesimiz dahil herþeyin sesini kýsýyoruz, acaba onlarýn anneleri bomba seslerini kýsabiliyor ve yavrularný rahatça uyuta biliyor mu?) :(
tavlun:güverte adý
zєץиєp
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.