Cellat...

Medet! Ey derdimin çaresi yar,
kayboldum uçsuz bucaksýz
bir deryanýn girdabýndayým…
Bastýrdý birden rüzgarlar,
o masum gökyüzü döndü kýyamete
þimþekler çakýyor,
kýzýlla kucaklaþýyor karabulutlar…
sessiz sakin sular
büyülenmiþ,
azgýn deryaya dönüyorlar…

Adýna karasu diyorlar,
yatýyormuþ yataðýnda
kara sevdalarýn bütün mevtalarý…
Aramýþým seni;
cennet bahçelerinde deðil,
seçmiþim neden?
Bilmiyorum derin sularý…
Sen bir dua mýsýn?
Yoksa ben miyim beddua?
Kapýlmýþým bir hayalin karaltýsýna,
eller kara yüzler kara,
hangi sýfatý aldým karþýnda,
yalýn ayak dönmüþüz garip gurebana…
Çýrpýnýyorum kurtulmaya,
her imdat sedasýnda,
sen çýkýyorsun karþýma;
“gel” diyorsun, gel…
götürüyorsun,
ümitmiþ gibi her defasýnda,
karasuyun en derin çýkmazlarýna…
Ah edemiyorum sana
ayaklarýmýzla çýkmýþýz daraðacýna
teslim olmuþuz, gönüllüyüz
sevdanýn, yüzü maskeli celladýna…
Kurtulan var mýdýr?
Karþý durulur mu?
Ýnecek keskin palasýna…
Can bu, çok sevilir
her salisede ümitle bakar cananýna…
Kurtuluþ palada mýdýr?
Yoksa celladýnda mý?
Çýkmaz sokak diyorlar,
çaresizliðin adýna…
Düþmüþüm sonsuzluðun girdabýna
kaybolmamak için sarýlýyorum
kapattýðýn o karanlýk
aþký muamma kapýlarýna…

Orhan Çimen

www.orhancimen.com

Sosyal Medyada Paylaşın: