Yalnızlık...
Ödülü mü insanýn;
uzaklardaki dostluklarýn açmazlarýný
kalbinde duymasý...
Hasretleri solurken,
yalnýzlýklarý oynatýyor hayat bize....
Mezarlýklar dolu yalnýzlarla...
Üst üste yürek koymalý...
Yýllar hangi dehlizlerden geçirdi bizi
... daha hangilerine götürecek hiç bilmiyoruz...
Unutmadýklarýmýz,
sahiden olacak mý kavuþacaklarýmýz...
Sýrrý; avuçlarýmýzýn alýn yazýsý çizgileri...
Ölüm aný belki açýlýyor,
gönül köprüleri sonsuzluða giderken...
Hüzünlü anýn bizdeki izleri ,
inanýlmaz çabuk bitiyor.
Alýþýyoruz... hiç olmamýþ gibi.
Ýzler kayboluyor atarken adýmlarý ,
tecrübe dediðimiz þeye raðmen,
her adým yeni bir boþluða doðru götürüyor bizi...
biz zavallý insanlar bu kadar yaratýcýlýðýmýza raðmen,
hep tek ve yalnýz deðil miyiz?
Kimi zaman çocukca oyunlarý,
kimi zaman meczubu,
kendi sahnemizde yalnýz oynamýyor muyuz?
Bitiyor ve son diyor hayat...
Nereye, nerede gizlensen seni buluyor
ve akibet yalnýz yüzümüze söyleniyor...
Öyleyse nedir bu ihtirasý gönüllerin,
nedir sonsuzluk gayreti bileneni bilerek.
Heveslerimiz, tutamadýðýmýz arzular
ellerimizi sýký sýkýya kavrayarak
kimi zaman acýya götürüyor bizi .
Bizim bildiklerimiz, bilmediðimiz kaç binlercesi
gönül peþinde periþan...
Hele gözleri kör olan karanlýk sevdalýlarý,
ruhlarýn yaþadýðý cinneti
nasýl kaldýrabiliyorlar üþenmeden, hevesle...
Hayal denen gelecek kurgularý,
aslýnda bilineni önümüze koyuyor...
Bencilliðin bütün kýrýntýlarýný yaþayan insanoðlu,
kendi akibeti; yalnýzlýk illetini kendi hazýrlýyor aslýnda ...
O kadar çok ben çýkýyor ki aðzýmýzdan
ve sonuçta yaþamý boyunca yalnýzý oynuyor insan.
Ne kadar büyük acýmasýzlýk...
Anlamsýzlýklar içinde anlama gayreti,
hep yaptýðýmýz þey deðil mi?
Nefes aldýðýmýz sürece yakamýzý býrakmayacak,
aslýnda varlýðýmýzýn ayrýlmaz parçasý
menfaat maymuncuðunu
her kapý için kullanma gözü açýklýðýmýz;
ihtiras denen infaz memurumuzun ta kendisi aslýnda.
Mutluluðu bencilliðimizle arkadaþ yapan,
baþkalarýný yok sayan
bilinç altýnda beslediðimiz korkularýmýz...
Cesaret insanýn kendisini yok saymasý,
kaybedeceði þeyin korku olduðunu
bilmesi deðil midir insanoðlunun?
Korkuya galip gelme;
Yaþayacaðýmýz en asil duygu...
Yüreðimize koyduðumuz sevgidir.
Orhan Çimen
www.orhancimen.com
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.