Ağlasam…
Gözlerimizin gördüðü; yada uzaktan iþittiðimiz
ölümlerin bir kader gibi bizi sarmaladýðý,
ve acýsýný yüreðimizde hissettiðimiz insanlarýn
kayboluþlarýný, alnýmýza yazýlmýþçasýna sineye çektiðimiz
ve farkýna varamadýðýmýz HAYATLAR; HAYATLARIMIZ…
doðmak , yaþamak, ölmek kýskacýnda bir kabulleni…
nasýl olsa birgün öleceðimden öte;
birazdan ölebilirim düþüncesiyle yaþamak…
Ve bunlarýn yaþama kattýklarý ile kaybettirdikleri arasýndaki ince çizgi..
oy hakkýmýzýn olmadýðý bir rus ruleti…
bu hikayenin farkýnda olan bütün insanlarýn
kaybedeceðini bile bile cepheye gittiði bir savaþ…
ÖLÜM-KALIM SAVAÞI…
Farkýnda olduðumuz varoluþumuzla
farkýna vardýðýmýzda yok olduðumuz bir hayat.
ve bir iç sesi yükseliyor kadýndan:
‘’ bu gün yine yeneceðim ölümü’’
iþte böyle ölüm;
zaman zaman kendini hatýrlatýr
bunu hayat devam ederken ve unutmak diye bir duygu varken
yaptýðý için bazen ölüm ölene kadar unutulur…
bizi koyduklarý dar bir dünyada
bazen birbirimizin önüne geçtik;
ama ölümün önüne geçemedik..
nafileydi yaþama sonsuzlaþtýrma adýna
ölümüne niyetlenmiþ yeminler
onun hikayesi hayatýn kaldýðý yerden deðil
ölümün hatýrlandýðý yerden baþlýyordu
bu yüzden…
kadýn için hayat ne olduðunu anlamak
kendini sorgulamak ve geçmiþi hatýrlamaktý.
inancý sorgulamaktý.
kafasý bunlarla meþgulken
neyi ne kadar yaþayabilirdi ki?
veya kendi olmayan biriyle
ne kadar birlikte olabilirdi ki?
aðlasam þimdi;
çevreme aðlasam, kendime aðlasam
içimdeki yaþama sevincine;
yaþayamadýklarýma dair kine
aðlasam…
göbeðimiz kaderin yazýldýðý yerden ayrý kesilmiþ
ne olur ki yine aðlasam…
Mýsra Mumcu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.