-I- Ses, tanýdýk þifre; Bilirsin nerede duysan: Bu dersin köpek havlamasý, Bu sinek, camda! Bu kamyon kornasý... Bu ürkü sonrasý telaþ, Serçe parlamasý!..
Bu, kitap sayfalarý arasýnda, Gezerken bir düþün damýtýlmasý! Bu, yüz yüze gelinen gerçeðin, Ne kadar zor anlamasý!
Bu, çocuðun senin; Geriye dönüþler her seferinde! Yazýlmakta olan bir romanýn içinde, Bölüm bölüm yaþandýðý için, Bir bölünmüþlük hissi yüreðinde; Bu karýn, alýþtýðýn frekans!..
Bu, kopkoyu yalnýzlýðýnda yalnýzlarýn, Ýçsesleri sustuklarýnda; Tüllenen bakýþlarýn buðusunda, Aniden bastýran ilkyaz yaðmurlarý... Hatýrlatýp durmak için Allah’ýn rahmetini, Bu, dirimin sesi, duysunlar diye; Camýna vuran iri damlalar, Yalnýz ve ümitsizlerin!
-II- Bende Ýstanbul hatýrasý, Ömre sokulmuþ uzak bir resim: Vapurdan inmiþim, ortalýk kar; Karaköy-rýhtýmda balýkçý radyosu, Ýki tek atýyorum ayaküstü: Gencim, ümitsizim, þiirler yazýyorum, Tütüne de düþkünüm o sýralar! - Gamzedeyim deva bulmam... Hâlâ içimde Müzeyyen Senar!
-III- Ses koþar dört nal atýn yelesinde rüzgâr dininceye kadar kendi gerçekliðini
Sesin bir de susmasý vardýr! Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.